Από Βασίλης Κοκκώνης

Μια συγκλονιστική, μουσικοθεατρική παράσταση, υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση  του Άρη Μπινιάρη, με τριμελή ζωντανή ορχήστρα, που αφορά την γενοκτονία των Ποντίων, και όπου αναπαρίσταται με τρόπο ποιητικό, η  διαχρονική κραυγή μιας μεγάλης αλήθειας… παρακολουθήσαμε.

ΚΡΙΤΙΚΗ-ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Μέσα από το αληθές σκιαγραφείται το αιώνιο και μέσα από τον πόνο,  μία συνολική διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας διαποτισμένη με το αίμα των πράξεων, της ανείπωτης βίας και των παραλείψεων της. 

Εδώ παρατίθεται η γενοκτονία των Ποντίων, μία ακόμη γενοκτονία  μέσα στις τόσες που σπαράζουν τον πλανήτη, (Αρμενίων, Ολοκαύτωμα κλπ),  που διατέλεστηκε ανάμεσα στα 1914 και 1923,  όπου οι εθνικιστές Νεότουρκοι κατά τους μαζικούς διωγμούς των Ελλήνων του Πόντου, προέβησαν σε δολοφονίες βιασμούς βασανιστήρια… καταστροφές. 

Ένα χοροθέατρο ταϊσμένο από το χρόνο,  μία παράσταση μυσταγωγική, όπου η ποίηση συναντά την ιστορία, την αλήθεια και τη συγκίνηση, την μουσική και τον χορό. 

Ο Χρόνος, αυτός ο υπομονετικός γιατρός που σβήνει με την πειθαρχία του τον πόνο, μπροστά σε τέτοια συγκλονιστικά γεγονότα στέκεται ακίνητος, ευθυτενής, στήλη άλατος, αδύναμος να αντιδράσει. 

Κι ετούτο γιατί όσο ένας λαός τόσο συντετριμμένος εξακολουθεί να υπάρχει και να θυμάται, οι πληγές κάτω από την διάφανη επιδερμίδα της χωροχρονικής φαινομενικά ησυχίας, εξακολουθούν να παραμένουν ανοιχτές. 

Μία παράσταση που δεν κατονομάζει γεγονότα,  δεν καταδεικνύει με το χέρι παρατεταμένο τους ενόχους,  μα στωικά, ως οι Ινδιάνοι γύρω από τη φωτιά, σε μια αρμονική συνύπαρξη, σκιαγραφεί όλες τις φυλές, όλες τις συντριβές, όλους τους πόνους,  σε μία μονάχα σιωπηλή ποιητική εκμυστήρευση. 

Κατασκευάζοντας μια απόκοσμη performance, άχρονη,  που όλα είναι ένα μονάχα δάκρυ, μία κραυγή αγωνίας, ερήμωσης και επανασύνθεσης,  ο Άρης Μπινιάρης με τη σκηνοθετική ευαισθησία που τον διακρίνει,  δονούμενος από μαρτυρίες, γεγονότα και καταγραφές από έναν αδυσώπητο ξεριζωμό, γίνεται μαέστρος μιας συμφωνίας ξεχασμένης για πολλούς,  πού μέσα όμως από το πάθος και την ζωντανή ματιά του,  φτάνει να ξυπνήσει από τη χειμερία νάρκη τους… τους αρχαίους θεούς. 

Μετά τα «Ύψωμα 731» και «το ‘21», ο σκηνοθέτης βουτά και πάλι τα χέρια του  στο αίμα της ιστορικής αλήθειας, για να την ανατροφοδοτήσει  σε έναν μυθικό διάλογο  με την πλαστικότητα, την κίνηση, την ποιητικότητα και τη φωτιά. 

Ένας αλλόκοτος αρχέγονος χορός, αφηγηματικός, περιγραφικός,  καθόλα δομημένος από τη σκηνοθετική άποψή του, γεμάτος συμβολισμούς. 

Ένας χορός όχι με ρόλους διακριτούς ,μα μία ενότητα ανθρώπινων δέντρων,  ξεριζωμένων με βία από τα εδάφη που φυτεύτηκαν,  ένας ορισμός του συνόλου, όπου οι κορυφαίοι του χορού,  Χρήστος Λούλης και η Ιωάννα Παππά, ο άνδρας και η γυναίκα ως σύμβολα  μιας πανανθρώπινης διαδρομής. 

Υποστηριζόμενη η παράσταση από πολύ καλή τριμελή ορχήστρα,  κατάφερε σταδιακά να ενσωματώσει την παράδοση με το πάθος,  καταλήγοντας στο πιο συγκλονιστικό μέρος της,  τον παραδοσιακό ποντιακό χορό της  σερανίτσας. 

Η ποιητική συρραφή πολύ δυνατή.  Λόγο τον λόγο βυθιζόμαστε όλο και βαθύτερα στο τραγικό γεγονός,  για να οδηγηθούμε με λεβεντιά στην απόταξη του και την εξάγνισή του μέσω του χορού. 

Η μουσική του Φώτη Σιώτα εξαίρετη για μία ακόμη φορά, καταφέρνει με την ευφάνταστη δυναμική της να μας κρατήσει ζωντανούς σε όλο της το εύρος,  οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου άριστα μελετημένοι,  λειτουργούν σαν αναδομούμενο σκηνικό και όπου δίχως αυτούς,  ένα μεγάλο μέρος του μυστικισμού της παράστασης και της ουσίας της δεν θα υπήρχε, ενώ τα κοστούμια της Ματίνας Μέγκλα πολυμορφικά και με ευαισθησία φτιαγμένα.

Η μόνη ίσως παρατήρηση, είναι η ευθεία γραμμή επάνω στην οποία κινήθηκε η παράσταση και που δίχως συγκεκριμενοποιημένες κλιμακώσεις ενδεχόμενα λίγο να κουράσει αυτόν που δεν φαντάζεται, τι είναι αυτό που θα παρακολουθήσει. 

Μία συγκλονιστική αναπόληση για όλα εκείνα που χάθηκαν και που πάντα θα τα οραματιζόμαστε με αγάπη.

Ταυτότητα παράστασης:

Σκηνοθεσία- κείμενο-δραματουργία: Άρης Μπινιάρης

Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα

Σκηνικά: Κωστής Καραντάνης

Μουσική: Φώτης Σιώτας

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Διεύθυνση παραγωγής: Κατερίνα Διακουμοπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Δώρα Ξαγοράρη

Video Artist: Γιώργος Δασκαλόπουλος

Βοηθός ενδυματολόγου: Νικόλ Κώτσια

Hair & make-up artist: Άννα- Μαρία Προκοπίδου

Ηθοποιοί:
Χρήστος Λούλης
Ιωάννα Παππά
Δώρα Ξαγοράρη
Λεωνή Ξεροβάσιλα 
Κώστας Σεβδαλής
Γρηγορία Μεθενίτη
Ελένη Μπούκλη
Κατερίνα Δημάτη
Μάνος Πετράκης
Νίκος Τσολερίδης
Ορέστης Χαλκιάς

Μουσικοί:
Μιχάλης Βρέττας: βιολί
Νίκος Μαγνήσαλης: κρουστά
Νίκος Παπαϊωάννου: τσέλο

Δείτε όλο το αρθρο ΕΔΩ