Ως φυσική συνέχεια των πρόσφατων αφιερωμάτων της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών σε Μότσαρτ και Μπετόβεν, έρχεται ο φετινός κύκλος Μπραμς, η πρώτη συναυλία του οποίου θα δοθεί και στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στο πλαίσιο της συνεργασίας της ΚΟΑ με το Φεστιβάλ "Συμφωνία" Πειραιά και Νήσων Αργοσαρωνικού, το Σάββατο 5 Απριλίου 2014.[6 μ.μ.]

 Η συναυλία θα ανοίξει με την Ακαδημαϊκή Εισαγωγή έργο 80, την οποία ο Μπραμς είχε γράψει για την τελετή της απονομής του τίτλου του ως επίτιμου διδάκτορα και την αφιέρωσε στο Πανεπιστήμιο του Μπρέσλαου. Το έργο αποτελεί τον αντίποδα της Τραγικής Εισαγωγής έργο 81 του Μπραμς, η οποία, όπως και η «Ακαδημαϊκή», γράφτηκε το καλοκαίρι του 1880.

 Ακολουθεί το εμβληματικό Διπλό Κοντσέρτο για βιολί, βιολοντσέλο και ορχήστρα σε λα ελάσσονα, έργο 102, το τελευταίο μιας σειράς μεγάλων ορχηστρικών έργων που συνέθεσε ο Μπραμς, κι ενώ ο συνθέτης είχε ήδη εργαστεί επί μακρόν στη μουσική δωματίου.

Το έργο, το οποίο προσφέρεται για την ανάδειξη των δυνατοτήτων τόσο των σολίστ, όσο και της ορχήστρας, γράφτηκε το καλοκαίρι του 1887 για τον συνεργάτη του Μπραμς στην μουσική δωματίου, τσελίστα  Ρόμπερτ Χάουσμαν και έναν παλιό φίλο του συνθέτη τον βιολονίστα Γιόζεφ Γιοακίμ, ο οποίος ύστερα από τον χωρισμό του με την γυναίκα του, και αυτή προσωπική φίλη του Μπραμς, επαναλάμβανε συχνά την φράση "Ελεύθερος Αλλά Μόνος", τα αρχικά της οποίας στην γερμανική γλώσσα "Frei Aber Einsam" (F-A-E) και η αντιστοιχία τους σε μουσικές κλίμακες, ενέπνευσαν τον Μπραμς για το μουσικό μοτίβο του κοντσέρτου.

Στην συναυλία της ΚΟΑ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, δύο σολίστ διεθνούς ακτινοβολίας, ο βιολονίστας Νόε Ινούι και ο τσελίστας Μάρτι Ρούσι, υπό την διεύθυνση του καταξιωμένου Ρώσου μαέστρου Νικολάι Αλεξέγιεφ, θέτουν το ταλέντο τους στην υπηρεσία της μουσικής του Μπραμς.

 Το πρόγραμμα θα κλείσει με την Πρώτη Συμφωνία του Γιοχάνες Μπραμς, για την ολοκλήρωση της οποίας ο συνθέτης χρειάστηκε περίπου δύο δεκαετίες, νιώθοντας την «βαριά» σκιά του Μπετόβεν να δυσχεραίνει τα βήματά του. Ωστόσο, το συγκλονιστικό αυτό έργο έμελλε να καθιερώσει τον Μπραμς ως τον κορυφαίο συνεχιστή της γερμανικής συμφωνικής παράδοσης.