Μετακίνηση 7 / Σκηνή είναι η πόλη | Θέατρο

Κάνε τη διαδρομή που ονειρεύεσαι

- Σκηνή είναι η πόλη -

Λίγο πριν την εκπνοή του χρόνου, οι συνεργαζόμενοι με το ΔΘΠ δημιουργοί, μέσα σε μια ιδιάζουσα κατάσταση αναμονής και προετοιμασίας, βγαίνουν στην πόλη, συνομιλούν μαζί της και μοιράζονται μαζί μας την αγωνία του δημιουργικού μυαλού, που ευτυχώς δεν αναπαύεται ποτέ.

 

// Μετακίνηση 7 - Κάνε τη διαδρομή που ονειρεύεσαι //

Πώς αντιπαρέρχεται κανείς τα εμπόδια; Πώς συνεχίζει να δημιουργεί σε αυτήν την ιδιάζουσα συνθήκη που αποκλείει τα σύνολα, την ομαδική δουλειά και βασικά τη συνάθροιση για λόγους Τέχνης;

 

Ο εικαστικός και video designer Παντελής Μάκκας ακολουθεί και παρακολουθεί τους επτά δημιουργούς των φετινών παραστάσεων του ΔΘΠ:

 

Σίμος Κακάλας («Η Στρατιωτική Ζωή εν Ελλάδι»)
Λευτέρης Γιοβανίδης («Λουκής Λάρας»)
Τάκης Τζαμαργιάς («Το Μινόρε της Αυγής»)
Δημήτρης Καραντζάς - Φοίβος Δεληβοριάς («1821 - Η Επιθεώρηση»)
Ζωή Χατζηαντωνίου («Amalia Melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων»)
Άντζελα Μπρούσκου («Η Γυναίκα της Ζάκυθος»)


Πώς προετοιμάζονται, πώς δoυλεύουν, πώς εμπνέονται οι καλλιτέχνες, ενώ τα θέατρα παραμένουν κλειστά;
 

Έξι βιντεοσκοπημένες αιωρήσεις ανάμεσα στην Ιστορία και το αλλόκοτο παρόν, ανάμεσα στο προσωρινό πάγωμα του χρόνου και την αδιάκοπη ροή της σκέψης, της τέχνης, του θεάτρου. 

Οι 7 καλλιτέχνες προτείνουν μια εναλλακτική διαδρομή που αποτελείται από πολλές τυχαίες, ή και όχι, διαδρομές με τελικό προορισμό τη θεατρική σκηνή.

 

Φωτογραφία:
Βαγγέλης Πουλής

 

 

Σίμος Κακάλας



Η ληστρική ασυδοσία μετά τον Κριμαϊκό πόλεμο, η λειτουργία του στρατιωτικού μηχανισμού, οι ελιγμοί και η ανοχή του νεοσύστατου ελληνικού κράτους: ο αφηγητής περιγράφει με γλαφυρό και άμεσο τρόπο τη ζωή του ως υπαξιωματικός, τις εμπειρίες του στην καταδίωξη των ληστών που λυμαίνονταν τη χώρα, καθώς και την πλήρη διάψευση των προσδοκιών του. Η εξιδανικευμένη εικόνα που είχε πλάσει στο μυαλό του για τον ελληνικό στρατό καταρρίπτεται ολοκληρωτικά από την πρώτη κιόλας μέρα της κατάταξής του. Πρόδρομος του Ρεαλισμού στην Ελλάδα, σάτιρα των πολιτικών και κοινωνικών ηθών, καταγγελία των διαχρονικών αδυναμιών της χώρας, το συναρπαστικό αυτό κείμενο παραμένει εν πολλοίς άγνωστο στο ευρύ κοινό.


Συμμετέχουν:
Σίμος Κακάλας
Κωνσταντίνος Μωραΐτης
Coti K

 

 


 

 

Λευτέρης Γιοβανίδης


 

Ο «Λουκής Λάρας» μάς μεταφέρει σε ένα σημείο καμπής για το ελληνικό κράτος και την ελληνική γλώσσα. Οι αγωνιστές του Αγώνα και μαζί τους οι αναμνήσεις τους σβήνουν. Ο Βικέλας, ισορροπώντας σε μια λιτή, δυναμική, αλλά και γλαφυρή καθαρεύουσα, ταλαντεύεται ανάμεσα στο παλιό και το νέο και αποτυπώνει μια ιστορία γεμάτη περιπέτεια, ανατροπές, κυνηγητό, κρυμμένους θησαυρούς. Ένα ταξίδι ενηλικίωσης, ένα πέρασμα από την τρικυμιώδη νεότητα στην γλυκόπικρη νηνεμία του γήρατος. 

Ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΘΠ Λευτέρης Γιοβανίδης, καταθέτει μέσα από μια τρυφερή ματιά το οδοιπορικό του πολύπαθου εμπόρου ως ένα σχόλιο για έναν ολόκληρο λαό που ζει – πάνω από δύο – αιώνες τώρα στο μεταίχμιο. 

 

Συμμετέχουν:
Λευτέρης Γιοβανίδης
Μανώλης Μαυροματάκης
Δημήτρης Πασσάς

 

 


 

 

Τάκης Τζαμαργιάς

 

«Η Μετακίνηση 7 μου έδωσε την ευκαιρία να δω τον Πειραιά με άλλα μάτια. Αγαπώ την πόλη μου κι ας θυμώνω κάποιες φορές μαζί της. Η περιπλάνηση της Μετακίνησης 7 και των εμπνευστών της σε τόπους οικείους και συνάμα θαμπούς όπως η Φίλωνος της Τρούμπας, τα λιπάσματα και το τσιμεντάδικο της Δραπετσώνας, το φουγάρο και το πάρκο Κερατσινίου με τα σφαγεία που δούλεψε ως εκδορέας ο Βαμβακάρης, με ταξίδεψαν ισχυρά στο παρελθόν μου σε παλιούς καιρούς, σε πρόσωπα και συμβάντα οικεία, βιώματα που με σημάδεψαν και με καθόρισαν.

Τα είδα όλα μπροστά μου.

Είδα την πόλη αλλά και το Μινόρε της αυγής με φίλτρα τρυφερότητας και πόνου. Το Μινόρε δεν είναι μια ακόμη παράσταση στο ΔΘΠ αλλά το νήμα που μας συνδέει με την ιστορία της πόλης. Τώρα πια έχω άλλα σήματα για την ανάδυση και εδραίωση του Πειραιώτικου ρεμπέτικου. Στο video των 9 λεπτών τρέχει το βίωμα μιας γενιάς που μεγάλωσε στις παρυφές της πόλης του Πειραιά.»


Συμμετέχουν:
Τάκης Τζαμαργιάς
Χριστίνα Μαξούρη
Γιάννης Μαστρογιάννης
Αντώνης Ξηντάρης
Θοδωρής Ξηντάρης

 

 


 

 

Δημήτρης Καραντζάς - Φοίβος Δεληβοριάς





«Ο Δημήτρης Καραντζάς και ο Φοίβος Δεληβοριάς ετοιμάζουν επιθεώρηση. Για τα 200 χρόνια από το 1821. Και φιλοδοξούν να ξανατραγουδήσουν το “χαίρε, ω χαίρε”, χωρίς να εμποδίζονται από τα “περασμένα μεγαλεία” και το “διηγώντας τα να κλαις”.

Σκέφτηκαν λοιπόν να ξεκινήσουν επιθεωρώντας την άδεια Αθήνα του τέλους του 2020. Τον στολισμό του δέντρου, τον Μεγάλο Περίπατο, το συντριβάνι στην Ομόνοια. Ο Δεληβοριάς φορώντας την καθημερινή παραδοσιακή στολή του, ο Καραντζάς τη στολή του επιθεωρητή.

Συζήτησαν για την παράδοση της επιθεώρησης, σιγοτραγούδησαν ρεφρέν που έχουν –ή δεν έχουν- να κάνουν με την Ιστορία μας, θυμήθηκαν οριακά ελληνικά κείμενα, ετοιμάζοντας ένα προσωπικό –όσο και λαϊκό-, μουσικό –όσο και κωμικό- πολυπρόσωπο θέαμα στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, όταν έρθει η ώρα το τελευταίο να ξαναϋποδεχτεί κόσμο. Στην μετακίνησή τους, ο Παντελής Μάκκας και ο φακός του ήταν εκεί».


Συμμετέχουν:
Δημήτρης Καραντζάς
Φοίβος Δεληβοριάς

 

 


 



Ζωή Χατζηαντωνίου


«Αν γινόταν γνωστή η αφανής ανατομική δυσπλασία, στην οποία σύγχρονες ιατρικές μελέτες αποδίδουν την ατεκνία της Αμαλίας, η πρώτη βασίλισσα της Ελλάδας θα θεωρείτο τέρας, ένα φρικιό, ένας κακός οιωνός για τη λαμπρή επανεκκίνηση του ελληνισμού. Αν δεν ήταν βασίλισσα, θα γινόταν ίσως αντικείμενο μελέτης σε μάθημα ανατομίας ή νούμερο σε τσίρκο. Αν ήταν φυτό, σίγουρα θα την ονόμαζαν Αmalia melancholia. Η ίδια ευχήθηκε να της δώσει η ιστορία τον τίτλο της βασίλισσας των φοινίκων.

Στη δική της Μετακίνηση 7, η Ζωή Χατζηαντωνίου περιπλανιέται σε μέρη της Αθήνας με τα οποία είχε συνδεθεί η Αμαλία. Αναζητά να δει την πόλη με τα δικά της μάτια. Σκέψεις της Αμαλίας, όπως τις έγραψε η ίδια σε επιστολές προς τον πατέρα της, αναδύονται συνειρμικά, ή και όχι. Η φύση στην καρδιά της πόλης, με τη μορφή φυτών και ζώων, είναι εκεί για να μνημονεύει την αρχή, την αφετηρία, το παν. Η Αμαλία των σχολικών μας χρόνων, δεν είναι μια φτηνή γαλάζια φούστα από φόδρα κι ένα βυσσινί ζακετάκι με χρυσά σιρίτια. Αποκτά υπόσταση, γίνεται σώμα, παίρνει μορφή. Έχει πρόσωπο, και δυο βουρκωμένα μάτια.»


(Στο βίντεο ακούγονται αποσπάσματα από τις Ανέκδοτες επιστολές της Βασίλισσας Αμαλίας στον πατέρα της, 1836-1853, Βάνα και Μίχαελ Μπουσέ, Εκδόσεις Εστία).


Συμμετέχει:
Ζωή Χατζηαντωνίου

 

 


 

 

Άντζελα Μπρούσκου


«Προσπερνώ βιαστικά την πόλη με το βλέμμα χαμηλωμένο.Βιάζομαι...Η πόλη μετακινείται κ αυτή μαζί μου με τις λεπτομέρειες της. Λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να αποσπάσουν την προσοχή μου. Όπως, μικροί βράχοι που ξεφυτρώνουν από το πουθενά και πάνω τους μικρά εκκλησάκια.Γεφυράκια,πυκνές φυλλωσιές που κρύβονται σάτυροι, σπάνια λουλούδια, ποταμάκια κάποτε καθαρά που τώρα λυμαίνονται οι βόθροι, ερειπωμένα σπίτια,αδέσποτα ζώα που αναπαύονται πάνω σε αρχαία ερείπια,μεθυσμένοι θεοί που ροχαλίζουν, γυναίκες πρόσφυγες που θηλάζουν μωρά στο μετρό...Σήμερα όμως σπάνιο δώρο μιας ζεστής Κυριακής, μια μετακίνηση στην αγκαλιά της πόλης. Μιας πόλης που άλλοτε με θυμώνει κ άλλοτε με κάνει ευτυχισμένη...Γίνομαι αόρατη καθώς παραδίνομαι κι εγώ στα σκοτάδια της, στα σκουπίδια της, στις αντανακλάσεις του φωτός της.»


Συμμετέχει:
Άντζελα Μπρούσκου

FOLLOW US

Youtube Instagram
Gravity custom web